Bijna weer thuis, toch?

Na een periode van een dikke drie maanden was het maar weer eens tijd om een verhaaltje te schrijven. De tijd gaat hier snel voorbij, vooral omdat er genoeg te doen is op de boerderij en er omheen. Ondertussen dan ook aardig rondgekeken en een aantal avonden wezen ‘stappen’ in een café in Timaru, ongeveer drie kwartier verderop. Omdat het bedrijf waar ik werk meerdere locaties heeft, met behoorlijk veel leeftijdsgenoten gaan we nog wel eens samen wat doen, ook weer een mooie manier om wat van het land te zien. Daar heb ik trouwens nog wel eventjes de tijd voor; volgens het originele plan zou ik nu in het vliegtuig zitten richting Nederland, maar het is me daar eigenlijk nog veel te koud terwijl het hier fijn warm is. Daarom nog maar besloten om even tot eind februari te blijven. Het bevalt hier dus laten we maar zeggen.

Wat betreft de boerderij is er ondertussen een hoop veranderd; de laatste keer hadden er bijna 500 koeien gekalfd maar ondertussen is het afkalven alweer een heel tijdje afgelopen en zijn alle koeien geïnsemineerd voor een volgend seizoen. We melken in een 60 stand carrousel melkstal (voor diegenen die het niet kennen; de koeien lopen vooruit een “draaimolen” in en staan dus met de koppen naar elkaar toe. Aan het begin van het rondje staat iemand die het melkapparaat onder hangt, op het einde staat iemand voor sprayen en nacontrole). Dit seizoen melken we hier 1100 koeien, die continu buiten lopen omdat ze stallen niet of nauwelijks kennen. Er zijn meer dan 50 stukken weiland, waarvan ze na elke keer melken (een halve of derde deel) van te eten krijgen. Dat je bij deze manier van boeren dicht bij de natuur staat is dit jaar ook erg goed te merken; we hebben namelijk een erg droog jaar, wat ervoor zorgt dat we veel moeten beregenen maar de grasgroei nog steeds tegenvalt. Het resultaat is niet zozeer dat de koeien te weinig te eten hebben, maar als deze droogte aanhoud kan het wel problemen opleveren voor het maken van een wintervoorraad. Je komt er nu ook meteen achter dat het wat boeren betreft een voordeel is dat we in een vlak land wonen. Zoals eerder gezegd werk ik op een boerderij in de heuvels, behalve dat werken met machines wat meer gevaar oplevert merk je ook dat je grasland niet zoveel opbrengt omdat veel water van de (zanderige) heuvels af loopt. Al met al nog geen geweldig voordeel dus, maar wel een stuk goedkoper in aanschaf vergeleken met het vlakke land alhier. Wat de koeien betreft zijn we ondertussen wat verder in het seizoen; de meeste kalfjes van afgelopen jaar zijn de periode van melk voeren (hier zo’n 3,5 maand) door, wat betekend dat ze verplaatst worden naar het jongvee opfokbedrijf , ze wegen dan ongeveer 90 kilo. De koeien zijn ondertussen ook allemaal alweer geïnsemineerd voor het volgende seizoen, wat gebeurd door het zogenaamde tailpainten. Eigenlijk is dit niets anders dan en streep verf bij het dier achterop de rug/staart te zetten. Wanneer ze namelijk tochtig (of bollig, stierig enz.) wordt, laat ze zich van achter bespringen, waardoor de verf eraf geschuurd wordt. Wanneer je bij de volgende keer melken dus goed oplet kun je de dieren zonder verf eruit halen, die vervolgens geïnsemineerd kunnen worden. Op foto zie je drie kleuren; geel, rood en blauw. Geel krijgen alle dieren in het begin, rood is de kleur die ze krijgen na een eerste inseminatie en blauw na de tweede. Een simpel systeem, maar het lijkt hier in ieder geval erg effectief, de resultaten lijken in ieder geval goed.

Ook het rondkijken in Nieuw Zeeland is aardig gelukt de afgelopen maanden. Om te beginnen een tijdje geleden een eigen auto gekocht, het is niet veel bijzonders, maar ondertussen hebben we samen toch al op behoorlijk wat mooie wegen gereden een heeft hij me al naar een aantal prachtige plekjes gebracht. De stad Dunedin bijvoorbeeld, een stad waar in de tweede helft van de 19^e eeuw goud gevonden werd, waardoor ineens geld was voor allerlei enorm mooie gebouwen, waaronder de school op de eerste foto en het beroemde treinstation op de tweede. Verder in September een avondje ‘wilde’ pinguïns bekeken in Oamaru met wat huisgenoten en een collega, een avondje de bergen in gereden met een andere huisgenoot en een keer overdag naar de havenstad Timaru geweest. Wat betreft de grotere trips ondertussen een lang weekend naar de westkust gereden om daar te kijken naar de fjorden en de glowworm caves te bezoeken. In deze grotten hangen de lichtgevende larven van vliegen aan het plafond om prooien aan te trekken. Je wordt er door een boot heengevaren, waarna je in een groep met een gids door de grotten heen gaat, compleet met te lage plafonds en bulderende watervallen en het laatste stukje met boot. Vervolgens gaan de lichten uit en is het enige wat je ziet is een plafond met kleine lampjes, zoals in kinderkamers nog wel eens hele kleine fluorideerde figuurtjes opgehangen worden. Heel gaaf, maar foto’s heb ik niet mogen/kunnen nemen ;-). Ook de meren en bergen in de omgeving van Te Anau en Doubtful sound waren erg mooi.

Tijdens de afgelopen serie van vrije dagen heb ik onder andere de hoogste berg van Nieuw Zeeland, Mount Cook (+3724 mtr) bezocht. Je kunt hier behoorlijk in de buurt komen met de auto waarna je een wandeling van ongeveer vijf kwartier kan doen om bij een klein meertje uit te komen, met uitzicht op de bergtop zelf. De wandeling op zichzelf is al erg mooi omdat je halverwege tussen een meer en de bergtop begint en vervolgens over smalle paadjes en hangbruggen heen loopt met uitzicht op de berg. Deze bruggen zijn ook nodig; vanaf de bergrug ontstaan namelijk verschillende riviertjes met smeltwater die richting Lake Pukaki lopen, wat prachtig blauw is, niet per se omdat het water zo schoon is maar vooral omdat het water wat van bovenuit de bergen en gletsjers naar beneden stroomt kleine delen gletsjersteen mee naar beneden brengt. Als afsluiter daarna nog Lake Tekapo bekeken (zie foto met de gekleurde bloemen). Ook zeker de moeite van het omrijden waard, of eigenlijk meer half omrijden. In een poging om rond het meer te rijden heb ik namelijk eerst 40 kilometer gravelwegen gereden om uiteindelijk uit te komen bij een stuk overspoeld weg, waar je alleen met je 4x4 auto door heen komt, jammer joh. Bordjes met informatie over doodlopende wegen staan ook niet aan deze weg, dus dan maar weer 40 kilometer terug, aangezien er verder geen afslagen aan deze weg zitten. Vreemd genoeg alleen ergens na 35 kilometer een verlaten boer met wat vleeskoeien, schapen en een eigen hakselaar. Dát is pas aan het einde van de bewoonde wereld wonen haha, ook weer iets wat je in Nederland niet zo snel mee zal maken, maar ach, het uitzicht en avontuur was het waard zullen we maar zeggen.

Al met al vermaak ik me hier dus nog prima en lijkt het ook helemaal goed te gaan komen voor de aankomende maanden.

Groeten Robbin

Een maand aan het werk

Ondertussen bijna op de dag af een maand bezig in Nieuw Zeeland. Ik kan wel zeggen dat het goed bevalt, de mensen zijn erg aardig en (vooral op dit moment) is er meer dan genoeg te doen op de boerderij. Ook na de gewone werkdag hoef ik me niet te vervelen, je komt genoeg mensen tegen uit verschillende landen. Er werken hier onder andere Filipijnen, Argentijnen, een Sloveen, een Canadees, er komt een Duitser aan, Nederlanders en natuurlijk ook Nieuw Zeelanders. Na het werk ben ik ondertussen een keer met een Nederlander en een Franstalige Canadees naar Omaru geweest, dit is een plekje in de buurt, gelegen aan de oceaan. Omdat we alle drie op onszelf wonen eerst even boodschappen gedaan en rondgehangen in het plaatselijke warenhuis, daarna wat gegeten in een plaatselijk restaurant. De oceaan uiteindelijk niet gezien, het was namelijk al donker. Het moet in ieder geval zo zijn dat hier pinguïns rond lopen dus dat is voor later wel een idee om een keer te bekijken, wanneer ik een eigen auto heb. Het landschap is hier trouwens geweldig mooi; de boerderij is gelegen in de heuvels, wat voor het idee het beste overeen komt met teletubbie land. Verder is één van mijn dagelijkse klusjes voedingsmineralen toevoegen in de drinkwatertanks voor de koeien. Deze tanks staan bovenop de heuvels, van waaruit je een geweldig overzicht hebt over de omgeving. Als je een rondje zou draaien zie je rechts de oceaan liggen met een stuk vlak land er tegenaan, vervolgens dus de heuvels waarop ik op dat moment bovenop sta en links besneeuwde bergtoppen (ook te zien op de panoramafoto). Ondertussen al verschillende keren stiekem een rondje gemaakt met de camera; toch wel wat anders dan de polder van Mastenbroek (-;.

Wat betreft de boerderij is er een hoop veranderd; zo heeft mijn huisgenoot besloten om z’n spullen te pakken en ergens anders aan de slag te gaan. Hij was al wat rond aan het kijken naar een andere baan en toen die gevonden was heeft hij ook maar gelijk besloten de volgende middag het huis te ontdoen van alles wat van hem was. Resultaat: van de ene op andere dag een collega minder op een team van vier mensen plus een leeg huis, zonder banken, stoelen, TV, koelkast, bestek, potten en pannen, maar met bed. Gelukkig heeft het bedrijf waar ik werk meerdere locaties een ook verschillende woonhuizen waar seizoen krachten zoals ik in gehuisvest worden, dus ze hebben het gelijk goed opgepakt en binnen een dag waren alle hoognodige dingen in ieder geval weer in huis. De weken erna hebben ze de rest aangevuld dus op dit moment zit ik in een compleet ingericht huis, ook wel handig omdat er de komende weken nog drie of vier huisgenoten bij komen. Ook voor schoonmaaksters is meteen gezorgd, deze hebben met z’n tweeën het hele huis maar eens flink onder handen genomen, wat ook wel nodig was; m’n oud collega maakte het allemaal niet zo heel veel uit; hij woonde toch alleen (op z’n laatste anderhalve week na dus). Voorlopig kunnen we er in ieder geval weer vooruit, maar goed ook, de eerste huisgenoten komen over twee dagen.

Het werk gaat hier ook behoorlijk door, ondertussen schat ik dat we zo rond de 475 koeien melken, waarvan de melk van ongeveer 375 koeien ook daadwerkelijk afgeleverd wordt bij de fabriek. De reden hiervoor is dat koeien na het afkalven de eerste dagen in een aparte groep gehouden worden. Hier wordt ze geleerd hoe het melken is, ze worden extra gecontroleerd op gezondheidsproblemen en deze groep krijgt (wanneer nodig) ook weer voedingsmineralen. Wanneer alles goed lijkt gaan ze na een dag of drie naar de melkergroep. Deze groeit dus elke dag, omdat er ook dagelijks koeien afkalven. Tot slot is er nog een derde groep met dieren die onder behandeling staan van antibiotica, deze worden apart gehouden en gemolken om zoveel mogelijk onderlinge besmettingen te voorkomen en de melk wordt natuurlijk niet afgeleverd bij de fabriek. Sinds een week melken we nu ongeveer om de zestien uur, zorgend voor een raar dagritme, of op dit moment nog een gebrek daaraan. Het komt er op neer dat de eerste melking om 4:00 is, de tweede om 18:00 uur en de derde is de volgende dag om 11:00. Hierna beginnen we weer om 4:00. Op dit moment wel een behoorlijke uitdaging, vooral wanneer je om 3:00 je wekker hoort gaan wetend dat je een half uurtje later op je quad door de nacht moet koeien halen terwijl de temperatuur waarschijnlijk weer niet al te veel boven de vijf graden uit zal komen. Ach overal is wat bij, wel weer een keer wat anders dan Nederland, en een prettig vooruitzicht is in ieder geval dat we straks met meerdere collega’s zijn dus dat we elkaar dan wat meer af kunnen wisselen en melkingen over kunnen slaan.

Het kalven van koeien gaat hier trouwens wel even wat anders dan wat we in Nederland gewend zijn. Wanneer een Nederlandse boer tijdens een vergadering telefoon krijgt, krijgt hij nog wel eens van een collega nog wel een de opmerking: “thuus kom’n, koekalverij!”. In Nieuw Zeeland wordt er niet zo naar omgekeken en ik moet zeggen dat het me allemaal reuze meevalt hoe dat gaat. Alle kalfjes worden in het land geboren, waardoor de koeien natuurlijk al een behoorlijke tijd in deze groep zijn dus dat geeft ze op zich rust. Volgens mij word er ook aardig gelet op de kalfjes die een stier zal geeft (de ene stier geeft namelijk zwaardere kalfjes dan de andere), de meeste koeien kalven dan ook zonder hulp af. Het resultaat is dat we eigenlijk alle dagen wel 15 kalfjes ophalen uit het land, met moeders. Een beetje afhankelijk van het aantal groepen waarin we, zoals dat hier heet “mums & baby’s” doen, kan het aantal kalfjes flink oplopen; we hebben ondertussen een uitschieter gehad naar 38! De kalfjes pakken we gewoon op en stoppen we samen in een karretje achter de quad aan terwijl we de moeders uit de kudde halen en meenemen naar de boerderij om daar in de controlegroep terecht te komen. Vervolgens beginnen we vanuit deze groep drie dagen te melken c.q. controleren en is dit cirkeltje weer rond. In de tijd die over is doen we kleine klusjes zoals het naar buiten brengen van kalfjes maar ook klein onderhoud en overige veeverzorging.

Voor nu wou ik het hier maar even bij laten; er is nog veel meer te vertellen, maar het is hier allemaal zo anders dan wat je gewend bent als Nederlandse boerenzoon dat ik waarschijnlijk aan vijf pagina’s nog niet genoeg zou hebben, de volgende keer dus maar verder. Binnenkort hoop ik ook een eigen auto te kopen, dus bij een volgend verhaal waarschijnlijk ook meer toeristische dingen.

Groeten Robbin

Reis en start Nieuw Zeeland

Na de eerste week Nieuw Zeeland vond ik het wel eens tijd worden voor een verhaaltje. Een enkeling zal het wel leuk vinden om te lezen en voor de rest heb ik daarna altijd nog wat voor mezelf om ooit terug te lezen wanneer ik weer in Nederland ben.

De reis hier naartoe is goed verlopen, het duurt natuurlijk allemaal vrij lang maar dat was bekend dus daar stel je jezelf wel op in, de nacht voor de reis ook al vrij kort gehouden zodat het slapen in het vliegtuig een beetje zou lukken, maar dat lijkt niet helemaal voor mij weggelegd te zijn. Met de eerste vlucht is eigenlijk alle afstand na het oosten afgelegd, eindigend in Tokyo. De tweede vlucht deed eigenlijk alles richting het zuiden. Mooi om een keer een paar uur over het vliegveld te lopen, maar zes uur is dan ook wel weer lang genoeg.

Vervolgens op doorreis naar Auckland, Nieuw Zeeland, om daar nog een keer over te stappen richting Christchurch. Vanaf Christchurch de bus genomen richting het zuiden om een uur of vier later in het huis aan te komen. Een klein half uurtje later meteen maar opgepikt door een andere Nederlander, Jan, een medewerker van de boer waar ik werk. Jan werkt op een andere boerderij van deze boer en doet vooral dingen met trekkers en machines. Samen zijn we naar een plaatselijke bar geweest om maaltijden op te halen. Ze in te vriezen dus gelijk maar genoeg gehaald voor een week. De volgende dag ook op pad geweest met Jan om wat andere bedrijven te bekijken en in het weekend een keer op pad geweest en gegeten bij Jan, die samen woont met een Sloveen en een Argentijnse. Jezelf vervelen hoeft hier dus nog niet.

Ondertussen zitten de eerste vijf werkdagen er ook op. De boerderij waar ik werk heeft (met mij erbij) drie medewerkers en een vierde in aantocht, ook een Nederlander, waarschijnlijk van mijn leeftijd. Op dit moment deel ik een huis vlakbij het bedrijf met één van deze medewerkers, een Nieuw Zeelandse jongen van 16 jaar. Het huis is van alle gemakken voorzien, zoals keuken met vaatwasser, een warmtepomp, haard en (heel belangrijk) internet. Toch wel makkelijk als je een beetje op de hoogte wil blijven van wat er in Nederland gebeurt. De meeste dingen over het werk komt een volgende keer wel, als ik wat meer meegelopen heb hier. De manier van koeien houden is hier in ieder geval heel anders dan in Nederland. Koeien lopen dag & nacht buiten en de enige overkappingen of schuren die ze hier hebben zijn voor de melkstal en de jongste kalveren. De koeien kalven eigenlijk af op het moment dat er het meeste grasgroei is, zodat ze voldoende te eten hebben om behalve voor zichzelf ook voor melk kunnen zorgen. We zitten nu vlak voor het moment dat de grasgroei op gang komt en melken op dit moment een 30 koeien, wat er binnen vijf weken 1000 tot 1100 moeten zijn. De rest komt iets of wat later in het seizoen.

Tot slot heb ik even een paar foto's toegevoegd van de omgeving hier, het grazen van de droge koeien en het huis waar ik nu in woon.