Ondertussen bijna op de dag af een maand bezig in Nieuw Zeeland. Ik kan wel zeggen dat het goed bevalt, de mensen zijn erg aardig en (vooral op dit moment) is er meer dan genoeg te doen op de boerderij. Ook na de gewone werkdag hoef ik me niet te vervelen, je komt genoeg mensen tegen uit verschillende landen. Er werken hier onder andere Filipijnen, Argentijnen, een Sloveen, een Canadees, er komt een Duitser aan, Nederlanders en natuurlijk ook Nieuw Zeelanders. Na het werk ben ik ondertussen een keer met een Nederlander en een Franstalige Canadees naar Omaru geweest, dit is een plekje in de buurt, gelegen aan de oceaan. Omdat we alle drie op onszelf wonen eerst even boodschappen gedaan en rondgehangen in het plaatselijke warenhuis, daarna wat gegeten in een plaatselijk restaurant. De oceaan uiteindelijk niet gezien, het was namelijk al donker. Het moet in ieder geval zo zijn dat hier pinguïns rond lopen dus dat is voor later wel een idee om een keer te bekijken, wanneer ik een eigen auto heb. Het landschap is hier trouwens geweldig mooi; de boerderij is gelegen in de heuvels, wat voor het idee het beste overeen komt met teletubbie land. Verder is één van mijn dagelijkse klusjes voedingsmineralen toevoegen in de drinkwatertanks voor de koeien. Deze tanks staan bovenop de heuvels, van waaruit je een geweldig overzicht hebt over de omgeving. Als je een rondje zou draaien zie je rechts de oceaan liggen met een stuk vlak land er tegenaan, vervolgens dus de heuvels waarop ik op dat moment bovenop sta en links besneeuwde bergtoppen (ook te zien op de panoramafoto). Ondertussen al verschillende keren stiekem een rondje gemaakt met de camera; toch wel wat anders dan de polder van Mastenbroek (-;.

Wat betreft de boerderij is er een hoop veranderd; zo heeft mijn huisgenoot besloten om z’n spullen te pakken en ergens anders aan de slag te gaan. Hij was al wat rond aan het kijken naar een andere baan en toen die gevonden was heeft hij ook maar gelijk besloten de volgende middag het huis te ontdoen van alles wat van hem was. Resultaat: van de ene op andere dag een collega minder op een team van vier mensen plus een leeg huis, zonder banken, stoelen, TV, koelkast, bestek, potten en pannen, maar met bed. Gelukkig heeft het bedrijf waar ik werk meerdere locaties een ook verschillende woonhuizen waar seizoen krachten zoals ik in gehuisvest worden, dus ze hebben het gelijk goed opgepakt en binnen een dag waren alle hoognodige dingen in ieder geval weer in huis. De weken erna hebben ze de rest aangevuld dus op dit moment zit ik in een compleet ingericht huis, ook wel handig omdat er de komende weken nog drie of vier huisgenoten bij komen. Ook voor schoonmaaksters is meteen gezorgd, deze hebben met z’n tweeën het hele huis maar eens flink onder handen genomen, wat ook wel nodig was; m’n oud collega maakte het allemaal niet zo heel veel uit; hij woonde toch alleen (op z’n laatste anderhalve week na dus). Voorlopig kunnen we er in ieder geval weer vooruit, maar goed ook, de eerste huisgenoten komen over twee dagen.

Het werk gaat hier ook behoorlijk door, ondertussen schat ik dat we zo rond de 475 koeien melken, waarvan de melk van ongeveer 375 koeien ook daadwerkelijk afgeleverd wordt bij de fabriek. De reden hiervoor is dat koeien na het afkalven de eerste dagen in een aparte groep gehouden worden. Hier wordt ze geleerd hoe het melken is, ze worden extra gecontroleerd op gezondheidsproblemen en deze groep krijgt (wanneer nodig) ook weer voedingsmineralen. Wanneer alles goed lijkt gaan ze na een dag of drie naar de melkergroep. Deze groeit dus elke dag, omdat er ook dagelijks koeien afkalven. Tot slot is er nog een derde groep met dieren die onder behandeling staan van antibiotica, deze worden apart gehouden en gemolken om zoveel mogelijk onderlinge besmettingen te voorkomen en de melk wordt natuurlijk niet afgeleverd bij de fabriek. Sinds een week melken we nu ongeveer om de zestien uur, zorgend voor een raar dagritme, of op dit moment nog een gebrek daaraan. Het komt er op neer dat de eerste melking om 4:00 is, de tweede om 18:00 uur en de derde is de volgende dag om 11:00. Hierna beginnen we weer om 4:00. Op dit moment wel een behoorlijke uitdaging, vooral wanneer je om 3:00 je wekker hoort gaan wetend dat je een half uurtje later op je quad door de nacht moet koeien halen terwijl de temperatuur waarschijnlijk weer niet al te veel boven de vijf graden uit zal komen. Ach overal is wat bij, wel weer een keer wat anders dan Nederland, en een prettig vooruitzicht is in ieder geval dat we straks met meerdere collega’s zijn dus dat we elkaar dan wat meer af kunnen wisselen en melkingen over kunnen slaan.

Het kalven van koeien gaat hier trouwens wel even wat anders dan wat we in Nederland gewend zijn. Wanneer een Nederlandse boer tijdens een vergadering telefoon krijgt, krijgt hij nog wel eens van een collega nog wel een de opmerking: “thuus kom’n, koekalverij!”. In Nieuw Zeeland wordt er niet zo naar omgekeken en ik moet zeggen dat het me allemaal reuze meevalt hoe dat gaat. Alle kalfjes worden in het land geboren, waardoor de koeien natuurlijk al een behoorlijke tijd in deze groep zijn dus dat geeft ze op zich rust. Volgens mij word er ook aardig gelet op de kalfjes die een stier zal geeft (de ene stier geeft namelijk zwaardere kalfjes dan de andere), de meeste koeien kalven dan ook zonder hulp af. Het resultaat is dat we eigenlijk alle dagen wel 15 kalfjes ophalen uit het land, met moeders. Een beetje afhankelijk van het aantal groepen waarin we, zoals dat hier heet “mums & baby’s” doen, kan het aantal kalfjes flink oplopen; we hebben ondertussen een uitschieter gehad naar 38! De kalfjes pakken we gewoon op en stoppen we samen in een karretje achter de quad aan terwijl we de moeders uit de kudde halen en meenemen naar de boerderij om daar in de controlegroep terecht te komen. Vervolgens beginnen we vanuit deze groep drie dagen te melken c.q. controleren en is dit cirkeltje weer rond. In de tijd die over is doen we kleine klusjes zoals het naar buiten brengen van kalfjes maar ook klein onderhoud en overige veeverzorging.

Voor nu wou ik het hier maar even bij laten; er is nog veel meer te vertellen, maar het is hier allemaal zo anders dan wat je gewend bent als Nederlandse boerenzoon dat ik waarschijnlijk aan vijf pagina’s nog niet genoeg zou hebben, de volgende keer dus maar verder. Binnenkort hoop ik ook een eigen auto te kopen, dus bij een volgend verhaal waarschijnlijk ook meer toeristische dingen.

Groeten Robbin