Na een periode van een dikke drie maanden was het maar weer eens tijd om een verhaaltje te schrijven. De tijd gaat hier snel voorbij, vooral omdat er genoeg te doen is op de boerderij en er omheen. Ondertussen dan ook aardig rondgekeken en een aantal avonden wezen ‘stappen’ in een café in Timaru, ongeveer drie kwartier verderop. Omdat het bedrijf waar ik werk meerdere locaties heeft, met behoorlijk veel leeftijdsgenoten gaan we nog wel eens samen wat doen, ook weer een mooie manier om wat van het land te zien. Daar heb ik trouwens nog wel eventjes de tijd voor; volgens het originele plan zou ik nu in het vliegtuig zitten richting Nederland, maar het is me daar eigenlijk nog veel te koud terwijl het hier fijn warm is. Daarom nog maar besloten om even tot eind februari te blijven. Het bevalt hier dus laten we maar zeggen.

Wat betreft de boerderij is er ondertussen een hoop veranderd; de laatste keer hadden er bijna 500 koeien gekalfd maar ondertussen is het afkalven alweer een heel tijdje afgelopen en zijn alle koeien geïnsemineerd voor een volgend seizoen. We melken in een 60 stand carrousel melkstal (voor diegenen die het niet kennen; de koeien lopen vooruit een “draaimolen” in en staan dus met de koppen naar elkaar toe. Aan het begin van het rondje staat iemand die het melkapparaat onder hangt, op het einde staat iemand voor sprayen en nacontrole). Dit seizoen melken we hier 1100 koeien, die continu buiten lopen omdat ze stallen niet of nauwelijks kennen. Er zijn meer dan 50 stukken weiland, waarvan ze na elke keer melken (een halve of derde deel) van te eten krijgen. Dat je bij deze manier van boeren dicht bij de natuur staat is dit jaar ook erg goed te merken; we hebben namelijk een erg droog jaar, wat ervoor zorgt dat we veel moeten beregenen maar de grasgroei nog steeds tegenvalt. Het resultaat is niet zozeer dat de koeien te weinig te eten hebben, maar als deze droogte aanhoud kan het wel problemen opleveren voor het maken van een wintervoorraad. Je komt er nu ook meteen achter dat het wat boeren betreft een voordeel is dat we in een vlak land wonen. Zoals eerder gezegd werk ik op een boerderij in de heuvels, behalve dat werken met machines wat meer gevaar oplevert merk je ook dat je grasland niet zoveel opbrengt omdat veel water van de (zanderige) heuvels af loopt. Al met al nog geen geweldig voordeel dus, maar wel een stuk goedkoper in aanschaf vergeleken met het vlakke land alhier. Wat de koeien betreft zijn we ondertussen wat verder in het seizoen; de meeste kalfjes van afgelopen jaar zijn de periode van melk voeren (hier zo’n 3,5 maand) door, wat betekend dat ze verplaatst worden naar het jongvee opfokbedrijf , ze wegen dan ongeveer 90 kilo. De koeien zijn ondertussen ook allemaal alweer geïnsemineerd voor het volgende seizoen, wat gebeurd door het zogenaamde tailpainten. Eigenlijk is dit niets anders dan en streep verf bij het dier achterop de rug/staart te zetten. Wanneer ze namelijk tochtig (of bollig, stierig enz.) wordt, laat ze zich van achter bespringen, waardoor de verf eraf geschuurd wordt. Wanneer je bij de volgende keer melken dus goed oplet kun je de dieren zonder verf eruit halen, die vervolgens geïnsemineerd kunnen worden. Op foto zie je drie kleuren; geel, rood en blauw. Geel krijgen alle dieren in het begin, rood is de kleur die ze krijgen na een eerste inseminatie en blauw na de tweede. Een simpel systeem, maar het lijkt hier in ieder geval erg effectief, de resultaten lijken in ieder geval goed.

Ook het rondkijken in Nieuw Zeeland is aardig gelukt de afgelopen maanden. Om te beginnen een tijdje geleden een eigen auto gekocht, het is niet veel bijzonders, maar ondertussen hebben we samen toch al op behoorlijk wat mooie wegen gereden een heeft hij me al naar een aantal prachtige plekjes gebracht. De stad Dunedin bijvoorbeeld, een stad waar in de tweede helft van de 19^e eeuw goud gevonden werd, waardoor ineens geld was voor allerlei enorm mooie gebouwen, waaronder de school op de eerste foto en het beroemde treinstation op de tweede. Verder in September een avondje ‘wilde’ pinguïns bekeken in Oamaru met wat huisgenoten en een collega, een avondje de bergen in gereden met een andere huisgenoot en een keer overdag naar de havenstad Timaru geweest. Wat betreft de grotere trips ondertussen een lang weekend naar de westkust gereden om daar te kijken naar de fjorden en de glowworm caves te bezoeken. In deze grotten hangen de lichtgevende larven van vliegen aan het plafond om prooien aan te trekken. Je wordt er door een boot heengevaren, waarna je in een groep met een gids door de grotten heen gaat, compleet met te lage plafonds en bulderende watervallen en het laatste stukje met boot. Vervolgens gaan de lichten uit en is het enige wat je ziet is een plafond met kleine lampjes, zoals in kinderkamers nog wel eens hele kleine fluorideerde figuurtjes opgehangen worden. Heel gaaf, maar foto’s heb ik niet mogen/kunnen nemen ;-). Ook de meren en bergen in de omgeving van Te Anau en Doubtful sound waren erg mooi.

Tijdens de afgelopen serie van vrije dagen heb ik onder andere de hoogste berg van Nieuw Zeeland, Mount Cook (+3724 mtr) bezocht. Je kunt hier behoorlijk in de buurt komen met de auto waarna je een wandeling van ongeveer vijf kwartier kan doen om bij een klein meertje uit te komen, met uitzicht op de bergtop zelf. De wandeling op zichzelf is al erg mooi omdat je halverwege tussen een meer en de bergtop begint en vervolgens over smalle paadjes en hangbruggen heen loopt met uitzicht op de berg. Deze bruggen zijn ook nodig; vanaf de bergrug ontstaan namelijk verschillende riviertjes met smeltwater die richting Lake Pukaki lopen, wat prachtig blauw is, niet per se omdat het water zo schoon is maar vooral omdat het water wat van bovenuit de bergen en gletsjers naar beneden stroomt kleine delen gletsjersteen mee naar beneden brengt. Als afsluiter daarna nog Lake Tekapo bekeken (zie foto met de gekleurde bloemen). Ook zeker de moeite van het omrijden waard, of eigenlijk meer half omrijden. In een poging om rond het meer te rijden heb ik namelijk eerst 40 kilometer gravelwegen gereden om uiteindelijk uit te komen bij een stuk overspoeld weg, waar je alleen met je 4x4 auto door heen komt, jammer joh. Bordjes met informatie over doodlopende wegen staan ook niet aan deze weg, dus dan maar weer 40 kilometer terug, aangezien er verder geen afslagen aan deze weg zitten. Vreemd genoeg alleen ergens na 35 kilometer een verlaten boer met wat vleeskoeien, schapen en een eigen hakselaar. Dát is pas aan het einde van de bewoonde wereld wonen haha, ook weer iets wat je in Nederland niet zo snel mee zal maken, maar ach, het uitzicht en avontuur was het waard zullen we maar zeggen.

Al met al vermaak ik me hier dus nog prima en lijkt het ook helemaal goed te gaan komen voor de aankomende maanden.

Groeten Robbin